فاصله سنی مناسب بین کودک اول و دوم دغدغه ذهنی اغلب پدر و مادران جوانی است که قصد دارند لذت دوباره پدر و مادر شدن را تجربه کنند. این فاصله سنی علاوه بر اینکه می تواند شیوه تربیتی والدین را تحت تأثیر قرار بدهد، بر روابط بچه ها نیز تأثیر گذار است. اگر فرزندان فاصله سنی مناسبی با یکدیگر نداشته باشند، نمی توانند ارتباطی سالم و سازنده با یکدیگر برقرار کنند. برخی روان شناسان فاصله سنی ۳ تا ۵ سال را به پدر و مادران جوان توصیه می کنند؛ چراکه معتقدند فاصله سنی کم همان قدر دردسرساز است که زیاد بود آن. فاصله سنی مناسب میان دو کودک نه تنها شرایط تربیتی برای والدین را ساده تر می کند و در رفتار آن ها تعادل برقرار می کند، بلکه ارتباط دو کودک را نیز راحت تر می کند. به عبارت دیگر بهتر است این فاصله کمتر از ۳ سال و بیشتر از ۵ سال نباشد تا هم سیستم خانواده تقویت شود و هم فرزندان در معرض آسیب های احتمالی قرار نگیرند. این فاصله سنی کمک می کند تا بچه ها هر دو در یک رده سنی و از یک نسل باشند و بتوانند با یکدیگر رفاقت کنند، نه رقابت. از سوی دیگر بچه ها با فاصله سنی مناسب تر می توانند با هم رفیق تر باشند و توافق و تفاهمی را که اغلب در دوره نوجوانی به خاطر ماهیت ارتباط با بزرگ تر ها محدود می شود، با یکدیگر تجربه کنند.
اگر فاصله سنی دو کودک کم باشد
آسیب های روانی احتمالی کودک اول نیز به مراتب کمتر می شود. والدین در برخورد با فرزند اول، چه در مورد تربیت روحی روانی و چه در زمینه مراقبت های جسمی، بسیار کمال گرا هستند؛ به عبارت دیگر باید و نباید ها در مورد فرزند اول بسیار زیاد است؛ درحالی که در مورد کودک دوم به این نتیجه می رسند که خیلی از رفتارهای قبلی، حساسیت های بی مورد بوده است؛ بنابراین بسیاری از این رفتارها با تولد کودک دوم در مورد هر دو فرزند کنترل می شود. این درحالی است که وقتی فاصله سنی دو بچه زیاد باشد، فرزند اول زمان طولانی تری تحت تأثیر آسیب های ناشی از حمایت ها و سخت گیری های افراطی پدر و مادر قرار می گیرد. اما وقتی این فاصله طبیعی باشد، به دلیل تقسیم توجه والدین میان دو کودک آسیب های روانی ناشی از توجه بیش از حد به کودک اول ناخودآگاه کنترل می شود.
فاصله ی سنی کمتر از ۳ سال
همان قدر که فاصله سنی بیشتر از ۵ سال می تواند در رابطه میان دو کودک مشکل آفرین باشد، فاصله سنی کمتر از ۳ سال هم دردسرساز است. وقتی این فاصله کمتر از ۳ سال باشد، آرامش روحی و روانی فرزند اول به خطر می افتد؛ چون رابطه میان فرزند و والدین هنوز از نظر عاطفی به طور کامل شکل نگرفته است که پای فرزند دوم به میان می آید. ساده ترین آسیب هم زمانی بروز پیدا می کند که کودک اول به خاطر تولد کودک دوم از شیر مادر گرفته می شود. شاید کودک نیاز به تغذیه با شیر مادر نداشته باشد و خوردن شیر مادر تا یک سال و ۶ ماهگی برای او کافی باشد. اما از نظر تأمین منبع عاطفی، این سن زمان مناسبی برای گرفتن کودک از شیر، آن هم به خاطر تولد کودک بعدی، نیست. درحقیقت ما قبل از تصمیم برای تجربه دوباره پدر و مادر شدن، باید اجازه دهیم که تعلق خاطر و امنیت عاطفی کودک اول کاملا شکل بگیرد و به ثبات برسد، سپس برای تولد کودک دوم برنامه ریزی کنیم.
