خودباوری اولین گام در فرآیند خلاق شدن است. بسیاری از ما خلاق شدن را امری پیچیده، دست نیافتنی و مختص افراد خاص می‌دانیم. این طرز تفکر باعث می‌شود تلاشی هم در جهت رسیدن به تفکر خلاق نداشته باشیم.
در صورتی که خلاقیت یکی از خصوصیات بارز نوع بشر است و همه افراد پتانسیل خلاق شدن را دارند. حتی فراتر از این، واقعیت این است که همه ما انسان‌ها با پتانسیل بالایی از فراگیری و کسب مهارت خلاقیت متولد می‌شویم. به همین دلیل در دوران کودکی اغلب کارهایمان خلاقانه است و بتدریج این خلاقیت در کودکان رشد کرده شکوفا هم می‌شود.
محدود کردن خلاقیت کودکان!
در این راستا تا زمانی که والدین از کسب مهارت‌های اولیه کودکان مثل راه رفتن، حرف زدن و … حمایت می‌کنند، خلاقیت هم توسعه پیدا می‌کند. ولی بتدریج با بزرگتر شدن و ورود به جامعه؛ اطرافیان، مدرسه و حتی والدین از روی ناآگاهی کودکان را از مسیر خلاقیت منحرف می‌کنند. چرا که به زعم بزرگترها وقتی کودک به سن ۵، ۶ سالگی می‌رسد، دیگر باید رفتارهای کودکانه خود را کنار بگذارند و رفتارهایی همانند رفتار بزرگترها داشته باشند. رفتارهایی که متاسفانه فاقد هر گونه خلاقیت و کسب تجربه شیرین مهارت‌های جدید است.
در طی زمان خلاقیت ما به‌دلیل ترس‌هایمان بسیار محدود شده است. ترس‌هایی مانند: ترس طرد شدن از جامعه، مدرسه و خانواده، ترس از مسخره شدن، ترس از شکست و … . بنابراین اگر به هر طریقی بتوانیم به این ترس‌ها غلبه کنیم، می‌توانیم خلاقیتمان را دوباره بازآفرینی کنیم و در جهت شکوفایی آن گام برداریم. با این شیوه فرصت‌های جدیدی نیز سر راهمان به وجود خواهند آمد.
خودباوری
بسیاری از این والدین نه تنها نسبت به خلاقیت خودباوری ندارند، بلکه هیچ ایده و برداشتی از خلاقیت هم متصور نیستند. همچنین اهمیت و نقش آن را در زندگی خود و فرزندانشان نمی‌دانند. برخی از این والدین با شنیدن کلمه خلاقیت فکرشان به سمت کارهای هنری مثل نقاشی، مجسمه‌سازی، موسیقی و امثال اینها می‌رود. اینها خلاقیت را مختص افراد هنرمند می‌دانند. بعضی هم خلاقیت را در ردیف اختراع و اکتشاف تصور می‌کنند و فقط مخترعین و مکتشفین را افراد خلاق به حساب می‌آورند.
